Teren po którym przebiega ścieżka nierozerwalnie związany jest ze Staropolskim Okręgiem Przemysłowym. Dzięki obfitymi, łatwo dostępnym bogactwom mineralnym był do końca XIX w. największym na ziemiach polskich ośrodkiem górniczo-hutniczym i metalurgicznym. Pozyskiwano tu zwłaszcza rudy żelaza, rudy miedzi i ołowiu a także kruszce: wapienie, krzemienie, piaskowe.   Dodatkowo rozległe lasy i puszcze dostarczały surowca do wypalania węgla drzewnego a liczne rzeki i strumienie napędzały koła wodne warsztatów. Dlatego właśnie pierwsze zakłady przeróbcze (kuźnice, fryszerki) powstawały nad rzekami gdyż energia spadku wody poruszała w nich urządzenia.  W drugiej połowie XVI w. pracowały tu 142 kuźnice spośród 321 w całej Polsce. Przeciętnie każda kuźnica produkowała rocznie 150 centarów (około 6 ton) surówki żelaznej.

W latach 1590-95 kuźnik Jan Niedźwiedź w okolicach Miedzianej Góry odkrywa rudy miedzi. Ślady huty miedzi i ołowiu stwierdzono również w Kostomłotach. Powstał tam duży ośrodek wydobywczo-hutniczy pracujący do XIX wieku. Wiele dowodów wskazuje również na funkcjonowanie w wieku XVI-XVII w Hucie Oblęgorskiej i Kołomaniu (w nieistniejącym przysiółku) hut szkła.

Prawdziwym przełomem technologicznym w produkcji żelaza stało się skonstruowanie i upowszechnienie wielkich pieców. Na terenie Staropolskiego Okręgu Przemysłowego pierwsze takie urządzenia zbudowali włoscy hutnicy Wawrzyniec i Jan Cacciowie sprowadzeni z Bergamo przez biskupa Piotra Tylickiego. Hutnicy ustalili zasięg występowania dobrych rud żelaza (w pasie obejmującym m.in. Bobrzę i Tumlin) oraz zbudowali w latach 1610-1643 pierwszy na ziemiach polskich, nowoczesny wielki piec hutniczy w Bobrzy (tzw. Bergamowski).

Kolejne piece powstały  w Cedzynie, Samsonowie (1641-1643) i Humrze (dziś. Umer). Wielkie piece tworzyły zespoły w skład których wchodziły fryszerki, pudlingarnie i walcownie. Uzupełnieniem takich zespołów były liczne kuźnice, czynne m.in. w Bliżynie, Wojtyniowie, Gilowie, Zbrojowie, Płaczkowie i Mroczkowie. Od co najmniej XVII w. w rejonie Bobrzy i Samsonowa rozwijał się przemysł zbrojeniowy. Produkowano tam broń ręczną (szable) a także kosy.

Jedną z najpracowitszych rzek Staropolskiego Okręgu Przemysłowego była Bobrza wraz z dopływami. Przetrwały nad nią cenne zabytki techniki świadczące o wysokim poziomie umiejętności jej mieszkańców na przestrzeni stuleci. Choć dziś zabytkowe obiekty przetrwały w ruinie, imponują dalej oryginalnym charakterem i wyglądem.