Kielecki Park Miejski położony w centrum miasta, pomiędzy ulicami: Zamkową, Staszica, Solną, Paderewskiego, Ogrodową, e Jana Pawła II, należy do najstarszych w Polsce. Od 1972 roku figuruje w rejestrze zabytków województwa świętokrzyskiego. Obejmuje, łącznie ze stawem, około 7 hektarów. W pierwszych o nim przekazach archiwalnych z roku 1804 został opisany jako "ogród włoski" użytkowo-ozdobny, w którym były altany, aleje, część zabudowań folwarku podzameckiego, staw i ogród kuchenny. W 1818 roku ogród posiadł już regularne, rozchodzące się promieniście alejki w tym jedną główną biegnącą w kierunku stawu. W 1821 złożono propozycję założenia ogrodu publicznego w Kielcach. Po wielu perypetiach: różne plany, brak środków finansowych, niedbale wykonane prace przy wykorzystaniu więźniów większość prac w okolicy stawu, grobli zostało ukończonych w 1832 r. W marcu 1830 roku Rada Administracyjna Królestwa Polskiego podjęła decyzję o przeznaczeniu ogrodu na użytek publiczny, określając tym samym jego położenie, granice i wielkość. Podjęto wówczas intensywne prace przy ogrodzeniu parku i urządzaniu jego alejek. Do prac projektowych wykorzystano najlepszych kieleckich architektów: Karola Meyzera, Aleksandra Dunina-Borkowskiego, Wilhelma Giersza. Powstanie listopadowe przerwało wysiłki gospodarzy. W 1835 roku ustawiono w parku dwie barokowe rzeźby i kamienne wazony, zabrane z klasztornego ogrodu w Jędrzejowie na polecenie naczelnika powiatu - Tomasza Zielińskiego. Do dziś stoi jedna z rzeźb - figura św. Jana Niepomucena nad stawem, autorstwa kieleckiego rzeźbiarza - Jakuba Korneckiego i wazony. Od roku 1837 Maksymilian Strasz przejął obowiązek zagospodarowania od nowa "ogrodu publicznego". Największy kłopot sprawiał staw, który był miejskim zbiornikiem przeciwpożarowym, ale nie było pieniędzy na jego uporządkowanie. Rozebrano tylko młyn stojący przy stawie. W 1872 główną aleję oświetlono lataniami. W urządzonym już prawie parku, 2 września 1906 r. - w 80 rocznicę śmierci Stanisława Staszica odsłonięto jego pomnik. Był to pierwszy świecki pomnik w Kielcach i pierwszy pomnik Staszica w kraju. Imię Staszica park otrzymał dopiero w 1922 r. Żeliwne popiersie Staszica (wg projektu Stanisława Szpakowskiego) odlano z gipsowego modelu przechowywanego w Białogonie. Okazało się ono zbyt małe w stosunku do całej oprawy architektonicznej. Po dwóch latach zastąpiono je większym, wyrzeźbionym z białego marmuru (żeliwne popiersie przechowuje Muzeum Narodowe w Kielcach). Drugie popiersie wykonał Wacław Smyczyński.

W 1953 r. odsłonięto ustawiony przy placyku powstałym w miejscu rozebranej restauracji, pomnik Stefana Żeromskiego wykonany wg projektu Stanisława Sikory. Popiersie na granitowym cokole, odsłonięto z udziałem prof. Kazimierza Wyki i córki pisarza - Moniki Żeromskiej. Prof. Wyka zaproponował, aby park nosił imię Stefana Żeromskiego, co uczyniono i co trwało do 1986 r. Postanowiono wówczas przywrócić parkowi im. Stanisława Staszica, nadane mu w 1922 r.
Spod wzgórza zamkowego, przy zbiegu ulic Solnej i Staszica wypływa źródełko Biruty. Zasila ono obecny staw parkowy. W roku 1973 usytuowano przy źródle rzeźbę pod nazwą "Przysięga miłości" wykonaną przez Ryszarda Wojciechowskiego. Na terenie parku znajduje się drzewostan mieszany, który składa się z kasztanowców, lip, jesionów, klonów, akacji i wiązów. Drzewa i krzewy w parku szacuje się na 1300 - najstarsze liczą około 100 lat.
W marcu 2001 Rejonowe Przedsiębiorstwo Zieleni zamontowało w parku miejskim informacyjne tabliczki z oznaczeniami gatunków drzew.
W maju 2004 roku uroczyście otwarto ptaszarnię wybudowaną przy parkowym murze. Mieszkają w niej pawie, bażanty, przepiórki i kuropatwy.

źródło: www.um.kielce.pl